دستپخت مادران
متاسفانه یا خوشبختانه ایده ام در مورد پسرا اینه.
به نظرم پسرا به دستپخت مادرشون خیلی اهمیت میدن برای همین اونو ابزاری میدونم برای وابسته نگه داشتن اون به خودم.ووقتی ازم تشکر میکنه وتعریف میکنه خیلی خوشحال میشم. فقط میمونم این چرب زبونی تو تشکر کردن وبعد بیان انتقاد را ازکی یاد گرفته؟؟ من اگه بلد بودم که حال وروزم این نبود که همش به فکر تمرین این کار باشم.
در مورد برادرام وهمسرم که خیلی درسته اما در نمیدونم محمد چطوریه . جالب اینجاست وقتی به خاله یا کس دیگه ای از دوستان هم علاقه مند میشه مهمترین خصوصیتش را همین دستپخت میگه. مثلا میگه قرمه فلانی عالی بود دوسش دارم. یا ماهی خونه فلانی ویا.....
واقعا خنده داره اما برای بچه های نسل جدید این ترفند تا چند وقت دووم داره؟؟ تا چند وقت میتونم بخاطر اون ومزاجش کمی از سلایق پدرشو تغییر بدم تا به هم نزدیک بشن .... اصلا تا چقدر سلایق غذایی ایندو تا را میتونم به هم نزدیک کنم؟؟
