باهم بودن

یه جمله بامزه ای رو چند روز پیش مطرح کرد:

گفت : "مامان من تو زندگی با شما لذت میبرم وخیلی خوشحالم ،فقط وقتی عصبانی میشی، میترسم ونمیدونم چکار کنم".البته بگذریم که این پسرها با حرف گوش ندادنشون و کارهای ناگهانی خیلی آدمو شک زده میکنن.

"تازه من یه چیزی رو فهمیدم آدم بزرگها وقتی عصبانی میشن حق دارن به دیکران بگن، یا حرف بزنن اما ما فقط میتونیم بریم گریه کنیم وقتی عصبانی هستیم."

چقدر دلم به حال این حقیقت سوخت. وکلی وقت نمیتونستم از بغلم دورش کنم و بهش بگم که چطوری وقتی ناراحته باید بهمون درست بگه و..... کلی درد و دل مادر و پسری.